WASTONG BATAYAN at PAMAMARAAN sa PAGLILIGTAS ng PANGINOONG DIYOS

                Tayo ay naniniwala at sumasampalataya na ang Biblia o Banal na Kasulatan ang siyang saligan ng mga Salita ng Panginoong Diyos na dapat panaligan at isakatuparan ng lahat ng tao.

        Nakababahala na sa pagdating ng panahon ng pagkahayag o Araw ng Panginoong Jesu-Cristo ay papanagutin tayo ng Panginoong Diyos sa hindi pagtupad ng ating tungkulin bilang Kaniyang lingkod na ibahagi sa lahat ang hiwaga ng panukala Niya ukol sa kaligtasan na Kaniyang ipinagkakaloob na ating naunawaan at tinanggap. “Humayo kayo sa buong sanlibutan at ipangaral ninyo ang magandang balita sa lahat ng nilalang. Ang sinumang mabautismuhan ay maliligtas, ngunit ang hindi sumasampalataya ay hahatulan.” (Mar. 16:15-16). “…ipangaral ang ebanghelyo ng kaharian sa buong sanlibutan bilang patotoo sa lahat ng bansa. Kung magkagayon, darating na ang wakas.” (Mat. 24:14, NPV). Kaya isinagawa ito bilang patotoo na hindi tayo nagkulang sa ating tungkulin bilang lingkod ng Diyos na ibalita sa lahat ang Kaniyang gawaing pagliligtas ngayong mga huling araw.

          Nasabi nating hiwaga ang panukala Niya ukol sa kaligtasan sapagka’t sa Roma 16:25 ay nasasaad ang ganito: “Purihin ang Diyos na makapagpapatibay sa inyo sa pamamagitan ng Mabuting Balita tungkol kay Jesu-Cristo na ipinangangaral ko sa inyo. Ang Mabuting Balitang iyan ay isang hiwaga na nalihim ng mahabang panahon.” Ang Biblia ay mga Salita ng Diyos na “isang hiwaga na nalihim ng mahabang panahon.” Kaya, upang ang katotohanan tungkol sa mga kalooban ng Diyos ay masumpungan ng tao, hindi sapat na magtaglay lamang tayo ng taimtim na paghahangad sa paghahanap. Bagama’t mahalaga ang katapatan ng layunin subali’t ito ay hindi sapat upang matuklasan natin sa sariling kaparaanan ang kalooban ng Diyos. Hindi rin sapat ang ating taglay na karunungan upang maunawaan ang mga Salita ng Diyos na nakasulat sa Biblia na isang hiwaga na nalihim. Kahit sabihin pa na ang nagtuturo nito ay marurunong at mga pantas dito sa sanlibutan. Marami ang hindi nakaunawa nito at nag-akalang sila’y nasa katotohanan na. Kaya lumaganap ang isang paniniwala na nagsasabing tinaggap na nila si Cristo bilang Panginoon at pansariling tagapagligtas. Gayundin malaganap rin at popular ang paniniwala na ang lahat ng nakatatag ngayon na iba’t ibang relihiyon at mga Iglesia diumano ay pare-parehong sa Diyos at lahat ng iba’t ibang paraan ng paglilingkod ng tao sa Diyos anila ay pawang maghahatid sa kaligtasan at walang hanggang buhay sa piling ng Dakilang Lumikha. Marami rin ang nagpapalagay na saan mang relihiyon daw kaanib ang tao, o kahit nga raw walang kinabibilangang relihiyon, ay tatanggapin ng Diyos ang kanilang paglilingkod, lalo’t gagawin niya ito nang taimtim at taos sa puso. Dahil dito, hindi na raw kailangan pa natin na hanapin kung alin sa napakaraming relihiyon at pangkatin ng pananampalataya ngayon ang totoo. Subali’t may ibinabala ang Biblia sa Kawikaan 14:12, at ito ang sinasabi: “May daan na tila matuwid sa tao, ngunit and dulo niyaon ay mga daan ng kamatayan.” Hindi ba dapat na tiyakin natin na tayo ay nasa tamang daan patungo sa kaligtasan at tunay na buhay?

           Paano natin malalaman ang tunay na kalooban ng Panginoong Diyos? “At papaanong makapangangaral  ang sinuman kung hindi siya isinusugo.” (Rom. 10:15) Ang tunay na kalooban ng Panginoong Diyos ay malalaman at mauunawaan lamang ng tao sa pamamagitan ng sinugo ng Panginoong Diyos. Papaano makikilala ang sinugo ng Diyos? “Sapagka’t ang sinugo ng Diyos ay nagpapahayag ng mga salita ng Diyos; at walang sukat ang kaniyang pagkakaloob ng Espiritu Santo.” (Juan 3:34). Ang sinugo ay may kaloob ng Panginoong Diyos. “Sa inyo’y ipinagkaloob na malaman ang lihim ukol sa paghahari ng Diyos; nguni’t sa iba, ang lahat ng bagay ay tinuturo sa pamamagitan ng talinghaga.” Ang sinugo ng Diyos lamang ang may kahalalan at karapatan na mangaral ng kalooban ng Panginoong Diyos at may patotoo Niya. Sa papaanong paraan ang pagtuturo ng sinugo ng Diyos? “Sa mga nagtataglay ng Espiritu, ang ipinaliliwanag nami’y katotohanang Espirituwal; mga pananalitang turo ng Espiritu at hindi ayon sa karunungan ng tao ang ginagamit namin.” (I Cor. 2:13). Espirituwal na paghahambing sa mga bagay na espirituwal, sapagka’t ang mga bagay na espirituwal ay mauunawaan lamang sa paraang espirituwal.

      Tulad ng nabanggit sa itaas, ang Biblia ay hindi isang bukas na aklat na maaring basahin at bigyang pakahulugan ninoman o sinoman upang ito ay ipangaral. Ito ang naging pagkakamali ng ibang nakapagbasa at nagbigay ng pansariling mga pakahulugan kaya lumaganap ang iba’t ibang uri ng paniniwala. Sapagka’t, “Higit sa lahat, tandaan ninyo na walang makapagpapaliwanag ng alinmang hula sa Kasulatan sa bisa ng kaniyang sariling kakayahan.” (II Pedro 1:20).

         Bilang katunayan narito ang isang pangyayari na natala sa Biblia. “Pagkatapos, si Felipe naman ay inutusan ng isang angel ng Panginoon. ‘Pumunta ka agad sa timog sa daang patungong Gaza, mula sa Jerusalem.’ Kaya’t naparoon si Felipe. Sa darating naman ang isang Etiopeng eunuko. Siya ang tagapamahala ng lahat ng kayamanan ng Candace o reyna ng Etiopia. Nagpunta siya sa Jerusalem at sumamba sa Diyos. Siya’y pauwi na noon, nakasakay sa kanyang karwahe at nagbabasa ng aklat ni Propeta Isaias. “Sabayan mo ang sasakyang iyon,” sabi ng Espiritu kay Felipe. Patakbong lumapit si Felipe, at narinig niyang binabasa ng eunuko ang aklat ng Propeta Isaias. Kaya’t tinanong niya ang eunuko, “Nauunawaan po ba ninyo ang inyong binabasa? Paano kung mauunawaan ito kung walang magpapaliwanag sa akin?” sagot nito.” (Gawa 8:29-31). Dito pinatutunayan lamang ng Diyos na nais niyang ang mga nagbabasa ng Banal na Kasulatan ay maayos na napapatnubayan at napapaliwanagan ng kaniyang sinugo, kung hindi disi’n sanay hinayaan na lamang niyang basahin at unawain ito ng eunuko at hindi na isinugo si Felipe!

          Kasama na rin sa ating dapat ikinababahala ay baka ang hindi pag-akay sa mga tao na maunawaan ang kalooban ng Diyos at sa Kaniyang panukalang pagliligtas ay maging sanhi ng hindi natin ika-pagiging dapat sa pagtanggap ng pangako niyang kaligtasan, pagtatamo ng buhay na walang hanggan at pagtahan sa Kaniyang Bayang Banal. Mahirap na tanggapin ang isang bagay na pinagpagalan at pinagbuhusan natin ng panahon at hindi matatawarang pagsisikap ay mawawalan lamang ng kabuluhan. Wala nang hihigit pang sakit na maaaring maramdaman ng isang tao kung ang ginagawa niyang paglilingkod sa Panginoong Diyos ay mawawalan lamang ng kabuluhan.

      Ngayon, mula pa sa pasimula at sa lahat ng panahon ay patakaran na ng Diyos na ibukod at tipunin sa isang lahi ang mga taong maglilingkod sa Kaniya. “Muling sinipingan ni Adan ang kanyang asawa, at ito’y nanganak ng isa pang lalaki. Sinabi ng ina” “Binigyan ako ng Diyos ng kapalit ni Abel”; at ito’y tinawag niyang Set. Si Set ang ama ni Enos. Noon nagsimula ang mga tao ng pagdalangin sa Diyos at pagtawag sa kanya na Yahweh.” (Gen. 4:25-26, MB). Ang kinalugdan at tinawag na “mga anak ng Diyos” ay ang lahi ni Set na ibinukod para maglingkod sa Kaniya. Noon ay isang lahi lamang ang sa Diyos – ang lahing nagsimula kay Set. Subali’t hindi naingatan ng lahi ni Set ang pagiging mga ibinukod na “mga anak ng Diyos”. Sa Genesis 6:1-2 ay mababasa ang ganito, “At nangyari, nang magpasimula na dumami ang mga tao sa balat ng lupa, at mangagkaanak ng mga babae, Na nakita ng mga anak ng Diyos, na magaganda ang mga anak na babae ng mga tao; at sila’y nangagsikuha ng kanikaniyang asawa sa lahat ng kanilang pinili.” Ang “mga anak ng tao” ay ang lahi ni Cain na itinakuwil at walang karapatang maglingkod sa Diyos. Ang pag-aasawa ng mga anak ng Diyos sa mga anak ng tao ay tahasang pagsira sa layuning pagbubukod ng Diyos at ito ay nagbunga ng pagsama’ ng mga tao. Kaya, ipinasya ng Diyos na lipulin ang tao at lahat ng may hininga sa sanlibutan. (Gen. 6:5-7). Subalit bago isinagawa ng Panginoong Diyos ang paglipol, pumili at nagbukod Siya ng isang lahi na magpapatuloy sa paglilingkod sa Kaniya. “Dahil sa kasalanan ng tao noong unang panahon, ginunaw ng Diyos ang daigdig sa pamamagitan ng baha. Wala siyang iniligtas maliban kay Noe na nangangaral tungkol sa matuwid na pamumuhay, at pito niyang kasama.” (II Pedro 2:5).

           Batid natin na sa pamamagitan ng pagpasok sa daong na ipinagawa ng Diyos kay Noe natamo nila ang pagliligtas ng Panginoong Diyos. Marami ang napahamak sa bahang gunaw, kasama ang mga kapatid sa laman ni Noe, mga kamag-anak sa kaniyang amang si Lamec. Kaya, kung iniisip ng sinuman na dahil sa ang Diyos naman ay puspos ng pag-ibig at sagana sa habag hindi Siya papayag na mas marami ang mapapahamak kaysa maliligtas, ang pangyayari sa sambahayan ni Noe ay isang paghahayag at katunayan na hindi sa iniisip ng tao o sa bilang ang batayan ng Diyos sa pagliligtas kundi sa pamamaraan at panukala Niya. Ang naliligtas ay ang sumusunod sa paraan at panukala ng pagliligtas na ibinibigay ng Diyos sa tao.

          Ang ibinukod na lahi ni Noe ay inutusan ng Diyos na, “Magkaroon kayo ng maraming anak at kalatan ninyo ang buong daigdig.” (Gen. 9:1). Ngunit sa paglipas ng panahon hindi din nanatili ang lahi ni Noe sa kanilang kahalalan bilang mga pinili ng Panginoong Diyos sapagka’t hindi nila sinunod ang kautusan ng Diyos. Sa halip na sumunod gumawa sila ng lungsod na may mataas na tore sa layuning hindi sila magkawatak-watak (Gen. 11:4, MB). Isang tahasang paglabag sa utos ng Panginoong Diyos na “kalatan ninyo ang buong daigdig”. Kaya ginulo ng Panginoong Diyos and nagiisang wika ng mga tao noon at pinangalat Niya sila sa buong daigdig. Sa pagtalikod at hindi pagsunod ng lahi ni Noe patuloy at muling nagbukod ang Diyos ng mga tao na maglilingkod sa Kaniya. 

       “Ito ang ating tipan: Ikaw ay magiging ama ng maraming bansa. Hindi na Abram ang itatawag sa iyo kundi Abraham, sapagka’t ginagawa kitang ama ng maraming bansa. Pararamihin ko ang iyong mga inapo at magtatatag sila ng mga bansa; at may magiging hari sa kanila. Tutuparin ko ang aking pangako sa iyo at sa iyong lahi, at ako’y magiging Diyos ninyo habang panahon.” (Gen. 17:4-7, MB). Muling nagbukod ang Diyos mula sa isang Abram na pinangakuan Niya na magiging ama ng mga bansa. At ang pangakong ito ay tagos hanggang kay Isaac, kay Jacob at sa bayang Israel na lahi ni Abraham noong panahon ng patriyarka at mga propeta. “At iyong itinatag sa iyong sarili ang iyong bayang Israel upang maging bayan sa iyo magpakailanman; at ikaw, Panginoon, ay naging kanilang Diyos.” (II Sam. 7:24, MB). “Kayo ay bansang pinili ni Yahweh. Hinirang niya kayo sa lahat ng bansa upang maging kaniya. Pinili niya kayo at inibig hindi dahil sa dami pagka’t kayo pa nga ang pinakakaunti sa lahat. Pinili niya kayo dahil sa pag-ibig niya sa inyo..”. (Deut. 7:6-8, MB).  Subalit ang Israel, sa karamihan ng bansa noon, na ibinukod at itinuring ng Diyos na kaniyang bayan ay tumalikod din naman sa kaniyang kahalalan. (Dan. 9:11, MB).

         Upang patuloy na may dumidiyos sa Panginoong Diyos patuloy ang Kaniyang pagbubukod at nag-iwan Siya ng isang binhi ni Abraham na ito ay ang Panginoong Jesus-Cristo. “Ngayon, nangako ang Diyos kay Abraham at sa kanyang inapo. Hindi sinasabi, “at sa kaniyang mga inapo,” na mangangahulugang marami, kundi “at sa iyong  inapo,” na iisa ang kahulugan, at ito’y si Cristo.” (Gal. 3:16). Si Cristo lamang ba ang may karapatang maglingkod sa Diyos sa panahong Cristiano? Hindi. Kasama rin ang mga taong kay “Cristo” sapagka’t sila ay ibinilang din na lahi ni Abraham. “At kung kayo’y kay Cristo, kabilang kayo sa lahi ni Abraham, at tagapagmana ng mga ipinangako ng Diyos.” (Gal. 3:29). Ang mga na kay Cristo ay ibinilang na mga anak o lahi ni Abraham sa pangako. “Ito’y nangangahulugang hindi lahat ng anak ni Abraham ay ibinilang na anak ng Diyos kundi ang mga anak lamang ayon sa pangako ng Diyos ang ibinilang na lahi niya.” (Roma 9:8).

      Upang hindi masira ang panukala at simulain ng Diyos na isang binhi lamang ang magmamana ng Kaniyang pangako, ginawa Niya na ang mga tao na na kay Cristo ay matipon sa iisang katawan. “At hindi lamang para sa kanila, kundi naman upang pagsama-samahin sa loob ng isang katawan ang lahat ng nagsipangalat na mga tao ng Diyos.” (Juan 11:52, Today’s English Version, isinalin mula sa Ingles). Samakatuwid, ang mga taong na kay Cristo ay tinipon ng Panginoong Diyos sa isang katawan na katawan ni Cristo. Sapagka’t, “At siya ang ulo ng katawan, samakatuwid baga’y ng iglesia.” (Col. 1:18). Kaya sila’y hindi nagkalat sa iba’t ibang organisasyon. At sa pamamagitan nito nilalang ni Cristo ang isang taong bago. “Na inalis ang pagkakaalit sa pamamagitan ng kaniyang laman, kahit kautusan na may mga batas at palatuntunan; upang sa dalawa ay lalangin sa kaniyang sarili ang isang taong bago.” Ano ang balangkas ng taong bago? Si Cristo ang Ulo at ang Iglesia na katawan ni Cristo. Si Cristo at ang mga sumusunod sa Kaniya (Iglesia) ang bagong nilalang sa pagbabagong lahi. “At sinabi ni Jesus sa kanila, katotohanang sinasabi ko sa inyo, na kayong nagsisisunod sa akin, sa pagbabagong lahi…”(Mat. 19:28). Sa harapan ng Diyos si Cristo at ang Iglesia ay isang taong bago.

    Mula noon hanggang sa kasalukuyan hindi nagbabago ang Panginoong Diyos sa Kaniyang panukala at gawa. Ang pagbubukod ng Kaniyang tagapaglingkod ay patuloy at ang Kaniyang pagliligtas ay nananatili. “Nguni’t talastasin ninyo na ibinubukod ng Panginoon sa ganang kaniyang sarili ang banal. (Awit 4:3). Ang ibinukod ng Diyos na mga taong maglilingkod sa Kaniya sa panahong Cristiano ay nasa loob ng Iglesia na itinayo ni Cristo. “At sinasabi ko naman sa iyo, ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking iglesia,…(Mateo 16:18). Ang tunay na pangalan ng ibinukod ay ang, “Mangagbatian kayo bilang mga kapatid kay Cristo. Binabati kayo ng lahat ng mga iglesya ni Cristo.” (Roma 16:16). “…idinaragdag ng Panginoon sa iglesia araw-araw ang mga nararapat maligtas.” (Gawa 2:47, KJV). At ang katangian ng iglesia ay, “Datapwa’t kayo ay isang lahing hinirang, mga saserdote ng Hari, isang bansang nakatalaga sa Diyos upang maging kaniya at maghahayag ng mga kahanga-hangang gawa niya. Siya rin ang tumawag sa inyo mula sa kadiliman tungo sa kanyang kagila-gilalas na kaliwanagan.” (I Pedro 2:9).

      Subali’t dumating ang panahon na nang mamatay ang mga apostol ang mga kaanib sa unang Iglesia Ni Cristo ay natalikod din sa paglilingkod sa Panginoong Diyos. Ito ay sa pamamagitan ng mga bulaang propeta. Katuparan ng pahayag ng Panginoong Jesu-Cristo na lilitaw ang maraming bulaang propeta  “upang mapasunod ang mga alagad, at sa gayo’y mailigaw sila.” (Mateo 24:4, 11; Gawa 20:29-30). Ang pagtalikod na ito ay hinulaan ni Cristo at ng mga Apostol na natala sa Biblia, at ang pangyayaring ito ay pinatutunayan at mababasa natin sa mga aklat ng kasaysayan na tunay na naitalikod ang unang Iglesia Ni Cristo. (Ang Naganap na Pagtalikod sa Unang Iglesia ni Cristo)

Subali’t dahil sa naging patakaran na ng Panginoong Diyos ang pagbubukod ng maglilingkod sa Kaniya simula pa nang una, muli Siyang nagbukod ng Kaniyang hinirang sa huling araw na ito. Sapagka’t sinabi ng Panginoong Jesu-Cristo, “Ako ay mayroon pang ibang mga tupa. Sila ay wala sa kawang narito. Kailangang pangunahan ko rin sila. Sila’y makikinig sa aking tinig. Sa hinaharap ay magkakaroon ng isang kawan at isang pastor.” (Juan 10:16, Easy-to-Read New Testament, isinalin mula sa Ingles). Ibig sabihin may “ibang mga tupa” pa na hindi pa kasama sa unang kawan o iglesia sa panahon ng ating Panginoong Jesu-Cristo at ng mga Apostol. Kaya ang muling pagbubukod ay hinulaan ng Propeta Isaias: “Ikaw na aking hinawakan mula sa mga wakas ng lupa; at tinawag kita mula sa mga sulok niyaon, at pinagsabihan kita, Ikaw ay aking lingkod, aking pinili ka at hindi kita itinakuwil; Huwag kang matakot, sapagka’t ako’y sumasaiyo, huwag kang manlupaypay, sapagka’t ako’y iyong Diyos; aking palalakasin ka; oo, aking tutulungan ka; oo, aking aalalayan ka ng kanang kamay ng aking katuwiran.” (Isa. 41:9-10). “Huwag kang matakot; sapagka’t ako’y sumasaiyo: Aking dadalhin ang iyong lahi mula sa silangan, at titipunin kita mula sa kanluran; Aking sasabihin sa hilaga, Bayaan mo, at sa timugan, Huwag mong pigilin: dalhin mo rito ang aking mga anak na lalake na mula sa malayo, at ang aking mga anak na babae na mula sa mga wakas ng lupa.” (Isa. 43:5-6). Tiniyak ng Diyos ang dako na pagmumulan at panahon ng gawaing pagbubukod ng Kaniyang mga hinirang na lalake at babae sa mga wakas ng lupa, o huling araw. Naisakatuparan ang hulang ito sa pagsusugo ng Diyos at paglitaw ng Iglesia Ni Cristo sa malayong silangan o Pilipinas sa mga wakas ng lupa o mga huling araw ng katapusan ng sanlibutan.

Ito ang pagbubukod at pagliligtas ng Panginoong Diyos sa mga huling araw na ito. Ito ang iglesia na si Cristo ang ulo, “At siya ang ulo ng katawan, samakatuwid baga’y ng iglesia.” (Col. 1:18) at siyang Tagapagligtas. “Sapagka’t ang lalaki ang ulo ng kanyang asawa, tulad ni Cristo na siyang ulo ng iglesya, na kanyang katawan, at siyang tagapagligtas nito.”(Efe. 5:23). Itinagubilin sa mga katiwala ng iglesia na, “Ingatan ninyo kung gayon ang inyong sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.” (Gawa 20:28, Lamsa).

Matatalikod pa ba ang ibinubukod at ililigtas ng Panginoong Diyos sa mga huling araw na ito? Sa Mateo 13: 39 ay sinasabi: “Ang pag-aani ay ang katapusan ng daigdig, at ang mga angel ang tagapag-ani.”  Ang katapusan ng sanlibutan ang huling pagbubukod at pagliligtas o pag-aani ng Panginoong Diyos sa pamamagitan ng Kaniyang mga angel. “At nakita ko, at narito, ang isang alapaap na maputi; at nakita ko na nakaupo sa alapaap ang isang katulad ng isang anak ng tao, na sa kaniyang ulo’y may putong na ginto at sa kaniyang kamay ay may isang panggapas na matalas. At lumabas ang ibang anghel sa templo, na sumisigaw ng malakas na tinig doon sa nakaupo sa alapaap, Ihulog mo ang iyong panggapas, at gumapas ka; sapagka’t dumating na ang oras ng paggapas, sapagka’t ang aanihin sa lupa ay hinog na.”  Ang Iglesia Ni Cristo ang huling gawain ng Diyos sa pagliligtas ng Kaniyang mga hinirang kaya’t wala ng pagtalikod na magaganap pa sa mga huling araw ng katapusan ng sanlibutan o daigdig.

Sa pamamagitan ng Iglesia malalaman natin ang katotohanan ng mga Salita ng Diyos sapagka’t, “sa iglesya na siyang haligi at saligan ng katotohanan.” (I Tim. 3:15). Ang Iglesia ang haligi at saligan ng walang hanggang karunungan ng Panginoong Diyos, “upang sa pamamagitan ng iglesya ay maipakilala ngayon sa mga pinuno at makapangyarihan doon sa kalangitan ang walang hanggang karunungan ng Diyos na nahayag sa iba’t ibang paraan.” (Efeso 3:10).

       Ang iglesia ay hindi tagapagligtas. Ang iglesia ang siyang ililigtas ng Panginoon ayon sa minagaling ng Diyos (Efeso 1:9-10; 5:23). Isinugo Niya ang Kaniyang anak na si Jesucirsto bilang Tagapagligtas (Gawa 5:13; 13:23). Niloob ng Diyos na si Cristo ang maging Tagapagligtas kaya itinatag ng Panginoon ang Iglesia na kaniyang ililigtas pagdating ng Araw ng Paghuhukom. Kahalintulad ng ginawa ng Panginoong Diyos noong panahon ni Noe. Isinugo ng Diyos si Noe (Jesus) upang maging kasangkapan sa gawaing pagliligtas. Kaya ipinagawa ang Daong (Iglesia) upang sino mang pumasok ay maliligtas pagdating ng Araw ng Paggunaw sa sanlibutan (Araw ng Paghuhukom). 

          Bakit may panukala ang Diyos na pagliligtas? Ito ay dahil sa kasalanan at kasamaan ng mga tao na may kabayaran na kamatayan. “Sapagka’t ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan; (Roma 6:23). “Ngunit sa mga duwag, at sa mga hindi mananampalataya, at sa mga kasuklamsuklam, at sa mga mamamatay-tao, at sa mga mapakiapid, at sa mga mangagaway, at sa mga mapagsamba sa diosdiosan, at sa lahat ng sinungaling, ang kanilang bahagi ay sa dagatdagatang nagniningas sa apoy at asupre; na siyang ikalawang kamatayan.” (Apoc. 21:8). Subali’t hindi sa kamatayan lamang humahangga ang lahat para sa tao sapagka’t pagkatapos ng kamatayan ay mayroon pang ikalawang kamatayan at pagkatapos nito ay ang paghuhukom na kailangang harapin ng tao. “At kung papaanong itinakda sa mga tao ang mamatay na minsan, at pagkatapos nito ay ang paghuhukom.” (Heb. 9:27).  Ang kaganapan ng kaparusahan ay sa araw ng paghuhukom. Dito dapat makaiwas o maligtas ang mga tao kaya may panukala ang Diyos na pagliligtas. “Sa pamamagitan ng isang tao – si Adan – naghari ang kamatayan dahil sa kaniyang kasalanan. Ngunit sa pamamagitan din ng isang tao – si Jesu-Cristo – higit ang kinamtan ng mga kinahabagan ng sagana at pinawalang sala; (Roma 5:17) “Nagdala ng hatol na kaparusahan ang kaniyang pagsuway, ngunit ang kaloob na dumating sa kabila ng maraming pagsuway ay nagdulot ng kapatawaran.” (Roma 5:16). Sa pamamagitan ng Panginoong Jesu-Cristo ang kasalanan ng mga tao ay mapapawalang bisa at mapapatawad. Sapagka’t bawat isa sa atin, sabi ni Apostol Pablo, “…ay magbibigay sulit sa Dios sa kaniyang sarili.” (Roma 14:12). Kaya nagtakda ang Panginoong Diyos ng isang araw upang muling buhayin ang mga patay upang magbigay-sulit sa lahat ng bagay na kanilang ginawa nang sila’y nabubuhay pa. At upang ipakilala ni Apostol Pablo ang kaniyang pananalig sa katotohanang may pagkabuhay na mag-uli ang sabi niya’y, “…kung hindi muling binubuhay ang mga patay, hindi na rin nga muling binuhay si Cristo.” (I Cor. 15:16).

           Kaya, hindi tayo dapat magsawa na ipabatid sa lahat ang kaalaman ng Diyos tungo sa tamang batayan at pamamaraan ng paglilingkod sa Kaniya at sa Kaniyang pagbubukod at panukalang pagliligtas. Ang nagtatamo ng kaligtasan ay ang sumusunod sa paraan na itinuturo ng Diyos sa tao. Ang mga taong nagtamo ng biyayang karapatan o kahalalan, pinili at ibinukod ang nakatitiyak na pinahahalagahan ng Diyos ang kanilang gawang paglilingkod. Hindi tulad ng iba na ang pinagbabatayan ay ang mga sali’t saling sabi, mga panimulang aral na walang kabuluhan, kaugalian, alamat at mga tradisyon. Ang iba naman ay nagbabakasakali lamang at ang ginagamit na batayan ay ang kanilang pakiramdam, o kaya’y ang inaakala nilang katapatan ng kanilang layunin, at iba pang pansariling pamantayan. Maaaring ang pakiramdam ng isang tao ay tamang-tama na ang ginagawa niyang paglilingkod sa Diyos sapagka’t nasisiyahan ang kaniyang kalooban sa pagsasagawa ng mga bagay na ito. Maaring dahil dito’y inaakala niya na tinatanggap at pinahalagahan na ng Panginoong Diyos ang kaniyang pagsamba. Nguni’t hindi ang mga ito ang dapat pagbatayan ng tao sa pagtiyak kung tama o mali , at kung katanggap-tanggap sa Diyos o hindi, ang paglilingkod niya sa Diyos. Sapagka’t itinuturo ng Biblia: “Hindi bawat nagsasabi sa akin Panginoon, Panginoon, ay papasok sa kaharian ng langit; kundi ang gumaganap ng kalooban ng aking Ama na nasa langit. Marami ang magsasabi sa akin sa araw na yaon, Panginoon, Panginoon, hindi baga nagsipanghula kami sa iyong pangalan, at sa pangalan mo’y nangagpalayas kami ng mga demonio, at sa pangalan mo’y nagsigawa kami ng maraming gawang makapangyarihan? At kung magkagayo’y ipapahayag ko sa kanila, Kailan ma’y hindi ko kayo nangakilala: magsilayo kayo sa akin, kayong mga manggagawa ng katampalasanan.” (Mat. 7:21-23). Dagdag pa dito sa Mat. 15:9 ay sinasabi, “Datapuwa’t walang kabuluhan ang pagsamba nila sa akin, Na nagtuturo ng kanilang pinakaaral ang mga utos ng tao.” Hindi sapat na pagbatayan ang katapatan ng pagmamalasakit ng isang tao o ang pagsisikap niyang makalugod sa ginagawa niyang paglilingkod sa Diyos upang maka-asa siyang pahahalagahan ng Diyos ang kaniyang ginagawang paglilingkod. Maaaring tapat at buong puso ang layunin ng mga tao sa paglilingkod, nguni’t kung mali ang kanilang batayan at pamamaraan ay hindi rin sila pagiging dapatin ng Panginoong Diyos. Ayon pa kay Apostol Pablo, “Mapapatunayan kong sila’y nagsisikap na maging kalugod-lugod sa Diyos, subali’t mali ang kanilang batayan. Sapagka’t hindi nila nakilala ang pagpapawalang-sala na kaloob ng Diyos, at nagsikap silang magtayo ng sarili nilang pamamaraan sa halip na sundin ang pamamaraan ng Diyos.’ (Roma 10:2-3, MB).

    Ano ang pamamaraan ng Diyos na dapat isakatuparan ng tao? “Sinabi sa kaniya ni Jesus, Ako ang daan, at ang katotohanan, at ang buhay: Sinoman ay di makaparoroon sa ama kundi sa pamamagitan ko.” (Juan 14:6). “Kaya’t muling sinabi ni Jesus, ‘Tandaan ninyo: ako ang pintuang dinaraan ng mga tupa…” (Juan 10:7).  Papaano ang pagdaan kay Cristo? “Ako ang pintuan; ang sinomang pumasok sa akin, ay siya’y maliligtas…” (Juan 10:9). Saan napapabilang ang pumasok o dumaan kay Cristo?  Nasa isang Kawan (Juan 10: 16, MB). Alin ang kawan na tinutukoy? Ang Iglesia ni Cristo, (Gawa 20:28, Lamsa). Samakatuwid, upang matiyak ng tao na nasa tamang daan siya sa paglilingkod at kaligtasan dapat mapabilang siya sa kawan o Iglesia ni Cristo, na ito ay naaayon sa tamang batayan at pamamaraan ng paglilingkod sa Panginoong Diyos at sa Kaniyang panukalang pagliligtas.

        Patuloy nating ipanalangin at ipakiusap na loobin nawa ng Panginoong Diyos na masunod natin ang tamang batayan at pamamaraan na ibinigay Niya ukol sa makabuluhang paglilingkod at ang Kaniyang panukalang pagliligtas. At huwag nawa Niyang papagmatigasin gaya ng diamante (Zach. 7:12) ang ating mga puso at kalooban, manapa’y mula sa kadiliman sumaatin ang kagilagilalas na kaliwanagan (I Ped. 2:9) ng kalooban ng Panginoong Diyos sa pamamagitan ng Panginoong Jesu-Cristo.  Loobin nawa ng Diyos na matamo natin ang ganap na pagkaunawa at pananampalataya sa mga Salita ng Panginoong Diyos

    Ang tunay na pananampalataya ay bunga ng pakikinig (Roma 10:17). At mangyayari lamang ito kung patuloy tayong magsusuri at makikinig ng mga Salita ng Diyos mula sa haligi at saligan ng katotohanan (I Tim. 3:15) sa pamamagitan ng pagtuturo at pangangaral ng tunay na sinugo ng Panginoong Diyos (Juan 3:34; Roma 10:15). 
        Ang mga ito ang mga salita na aking naunawaan sa ginawang pakikinig, pagsaliksik, pagsusuri at pag-aaral sa mga doktrina ng Iglesia Ni Cristo.

       TULUNGAN NAWA TAYO NG PANGINOONG DIYOS!

Follow:

ANG NAGANAP NA PAGTALIKOD SA UNANG IGLESIA NI CRISTO.